De hondsroos (Rosa corymbifera) - die vooral wijdverspreid is in Midden-Europa - moet niet worden verward met de zeer vergelijkbare hondsroos (Rosa canina) - is een zeer gemakkelijk te onderhouden en krachtige wilde roos die ideaal is voor hagen planten in de tuin. In tegenstelling tot veel andere wilde rozensoorten produceert Rosa corymbifera nauwelijks doornen.
Wat kenmerkt de hondsroos Rosa corymbifera?
De hondsroos (Rosa corymbifera) is een gemakkelijk te verzorgen wilde roos met een vrijwel doornloze groei. Hij bereikt een hoogte van 2-3 meter en geeft de voorkeur aan zonnige tot gedeeltelijk schaduwrijke locaties met voedselrijke, klei- en kalkrijke grond. De delicate roze bloemen in juni en de gevederde bladeren zijn typisch.
De hond steeg in een notendop
- Botanische naam: Rosa corymbifera
- Geslacht: Rozen (roze)
- Familie: Rosaceae
- Populaire namen: hondsroos, rozenbottel, wilde roos, struikroos, slaapdoorn
- Herkomst en verspreiding: gematigde klimaatzones van het noordelijk halfrond, vooral. A. Midden-Europa
- Groeihoogte: twee tot drie meter
- Typische kenmerken: De bladeren zijn aan de onderkant behaard, de struik heeft bijna geen stekels
- Locatie: zonnig tot gedeeltelijk schaduwrijk en warm
- Bodem: voedselrijk, klei en kalksteen
- Bloemen: witte tot delicate roze bloemblaadjes
- Bloeitijd: juni
- Fruit: rozenbottels (oranjerood gekleurd als ze rijp zijn)
- Bladeren: afwisselend gerangschikte, geveerde bladeren
- Gebruik: onder andere. als basis voor edele rozen
- Toxiciteit: nee
- Winterhardheid: ja
Hedgerozen zijn bijna overal te vinden
Als wilde rozen die perfect zijn aangepast aan hun omgeving, zijn alle haagrozen niet alleen niet veeleisend qua standplaats en verzorgingsomstandigheden, maar zijn ze ook extreem winterhard. Rosa corymbifera verdraagt temperaturen tot min 29 °C en is daarom ook in zeer koude streken uitstekend geschikt voor aanplanting. Hoewel hondsrozen in de herfst hun bladeren afwerpen, vormen ze in de zomer een dichte, ondoordringbare haag met vers, groen blad en talloze grote, geurige bloemen. In de natuur komt de hondsroos vooral voor in struiken en aan de randen van droge bossen.
Harde roos of hondsroos?
De term “hondsroos” verwijst in de eerste plaats naar de twee nauw verwante en daarom uiterlijk zeer vergelijkbare, maar toch verschillende soorten wilde rozen Rosa corymbifera (de eigenlijke hondsroos) en Rosa canina (ook wel hondsroos genoemd). De bekende en zeer gezonde rozenbottels, de felrode vruchten van wilde rozen, worden verzameld van de eveneens inheemse hondsroos. De vruchten van de hondenroos worden daarentegen niet gebruikt in de keuken of in de natuurlijke geneeskunde.
De hond stond op in de tuin
De hondsroos - zowel Rosa corymbifera als Rosa canina - is perfect voor wilde, romantische en onderhoudsvriendelijke heggen die ondoorzichtig en ondoordringbaar zijn. De twee soorten kunnen afzonderlijk of in combinatie met andere wilde rozen worden geplant. Bijzonder interessante plantpartners zijn:
- Rosa multiflora (trosroos),
- Rosa rubiginosa (Schotse heksroos),
- Rosa rugosa (appel- of aardappelroos),
- Rosa Carolina (zand- of weideroos)
Tip
De genoemde hondenrozen moeten ongeveer 80 centimeter uit elkaar worden geplant. Voor een bossige en sterke groei is regelmatig snoeien zinvol, waarvoor ook de heggenschaar kan worden gebruikt.
