De azijnboom Rhus typhina staat nu bekend als een probleemplant omdat hij zich ongecontroleerd verspreidt. Maar niet elke variëteit heeft een grote neiging tot verspreiding. Er zijn variëteiten die langzaam groeien en minder wortelscheuten produceren.
Welke azijnboomvariëteiten verspreiden zich minder?
Er zijn drie azijnboomvariëteiten met een lagere neiging tot verspreiding: Rhus typhina 'Dissecta' (varenbladazijnboom), Rhus typhina 'Laciniata' (scharlaken azijnboom) en Rhus typhina 'Tiger Eyes'. Ze groeien langzamer, vormen minder wortelscheuten en hebben indrukwekkende herfstkleuren.
Deze varianten zijn beschikbaar:
- Rhus typhina ‘Dissecta’
- Rhus typhina ‘Laciniata’
- Rhus typhina ‘Tiger Eyes’
Rhus typhina ‘Dissecta’
Deze gecultiveerde vorm wordt niet voor niets de varenbladazijnboom genoemd, omdat de bladeren van de struik meer aan een varen dan aan een boom doen denken. Deze soort bereikt een hoogte tot 150 centimeter en bloeit van juni tot augustus. 'Dissecta' betekent ontleed, wat verwijst naar de zwaar gesneden bladeren. Daarom wordt deze soort ook wel de gleufazijnboom genoemd.
Hij geeft de voorkeur aan een standplaats in de zon en heeft weinig verzorging nodig. Een snee resulteert in een lelijk uiterlijk. Vermijd het werken op de grond rond de struik. De wortels van alle azijnboomsoorten kruipen ondiep in de bovenste lagen van de grond.'Dissecta' heeft een hoge neiging zich te verspreiden, waardoor het wortelsysteem tot tien meter afstand van de moederplant in de grond dringt.
Rhus typhina ‘Laciniata’
Het is een van de zwakgroeiende variëteiten waarvan het verspreidingsvermogen enigszins beperkt is. De typische blaadjes worden in de herfst intens rood en hun helderheid overtreft de herfstkleur van de andere twee variëteiten. De fruittrossen schitteren scharlakenrood en vormen een contrast met de groene bladeren. Dit kenmerk gaf het ras de naam Scarlet Vinegar Tree. 'Laciniata' heeft extra schutbladen in de bloeiwijze die zwaar ingesneden lijken.
Rhus typhina ‘Tiger Eyes’
Deze variëteit dankt zijn naam aan de voortdurend veranderende kleur van het blad, die net zo gevarieerd is als het tijgeroog. In de loop van het jaar verkleuren de bladeren van groengeel naar intens goudgeel tot geeloranje. Kort voordat de bladeren vallen, gloeien de bladeren vuurrood.
De smalle blaadjes met hun ruw gezaagde rand doen denken aan de strepen op de huid van een tijger. Dit ras groeit langzaam en produceert relatief weinig worteluitlopers. Hij bereikt een hoogte van twee meter en gedijt zowel in de zon als in de halfschaduw. Als winterharde struik kan hij temperaturen tot -20 graden Celsius overleven.
