Grafdelverkevers kijken niet weg als er aas in het bos en in het veld rondslingert. Karkassen worden met vereende krachten begraven en gerecycled als broedplaats voor de nakomelingen. Ingenieuze samenwerkingen en conserveringstechnieken vertragen de ontbinding. Een compact profiel somt de adembenemende eigenschappen van aaskevers op. Wij nodigen je uit voor een fascinerende reis door het gezegende leven van een ecologisch juweel op zes poten.
Waarom zijn grafgravende kevers nuttig?
Gravedigger-kevers zijn nuttige insecten die aas verwijderen als dode kleine dieren en dit gebruiken als broedplaats voor hun larven. Ze dragen bij aan de natuurlijke optimalisering van de natuur en eten daarnaast rottend plantmateriaal en ongedierte.
- Gravedigger-kevers zijn langwerpig-ovaal, 12-26 mm groot, zwart met twee rood-gele kruisbanden met een zigzagpatroon op de dekselvleugels (met uitzondering van zwarte grafdelvers)
- Common Gravedigger en Black Gravedigger hebben rood-gele antennes. Zwarthoornige grafdelver heeft zwarte antennes
- Gravediggers zijn waardevolle nuttige insecten omdat de aaskevers karkassen gebruiken als voedselbron en broedplaats
Gravedigger Beetle – Profiel
Gravedelkevers zijn zeer nuttige insecten
Wetenschappers hadden geen toepasselijker naam kunnen kiezen. Grafdelverkevers zijn de begrafenisondernemers van de natuur, omdat ze ijverig aas verwijderen. Karkassen tot het formaat van een muis worden niet alleen begraven, maar vakkundig verwerkt en hergebruikt als voedselbron en broedplaats voor hun larven.
| Grafdelver | Gemeenschappelijke doodgraver | Zwarte Doodgraver | Zwarthoornige Grafdelver |
|---|---|---|---|
| Maat | 12-22 mm | 18-26mm | 12-18 mm |
| kleur | zwart | zwart | zwart |
| Topvleugel | rood-geel, gekartelde kruisbanden | zwart | rood-gele gekartelde kruisbanden |
| Antenneclubs | rood-oranje | rood-oranje | zwart |
| Eten | Carrion | Carrion | Carrion |
| Activiteit | dagelijks | dagelijks | dagelijks |
| Botanische naam | Nicrophorus vespillo | Nicrophorus-humator | Nicrophorus vespilloides |
| Familie | aaskever | aaskever | aaskever |
| Voorvallen | Azië, Europa tot Finland | Azië, Europa tot Zuid-Scandinavië | Azië, Europa tot de Britse eilanden |
De doodgraverkever ondersteunt zijn nimbus als nuttig insect met andere voedselvoorkeuren. De soorten die in Europa voorkomen, vernietigen met plezier rottend plantmateriaal en jagen op insecten en larven. Het prooipatroon omvat een aantal plagen die het leven van hobbytuiniers in de tuin, op het balkon en op het terras lastig maken.
Excursus
Een zeldzame gast in het appartement
Af en toe dwa alt een doodgraverkever een appartement binnen. Dit gebeurt meestal in het donkere seizoen, wanneer kunstlicht ervoor zorgt dat de kevers hun oriëntatie verliezen en het huis binnendringen. Dit is geen reden tot bezorgdheid, omdat grafdelvers niet giftig zijn en niet bijten of steken. Afgesneden van zijn natuurlijke voedselbronnen, betekent deze ramp een doodvonnis voor het nuttige insect. Nadat u de zeldzame gast goed heeft bewonderd, start u een reddingsoperatie met behulp van de glastruc. Omdat doodgraverkevers niet zo wendbaar zijn als andere kevers in huis, kun je eenvoudig een glas over het insect plaatsen. Schuif nu een stuk karton of dubbelgevouwen papier eronder, draag uw gast naar buiten en laat hem gaan.
Ecologisch voordelige voortplantingsmethode
Gravedigger-kevers oefenen een fascinerende voortplantingsstrategie uit die de natuur ten goede komt. Het volgende overzicht probeert het complexe proces in begrijpelijke stappen weer te geven. Sluit je bij ons aan terwijl we een verfijnde familie stichten in het koninkrijk van de aaskevers:
Zoeken op foksites
De paartijd is in mei
Vanaf mei gaan mannelijke doodgravers op zoek naar dode kleine dieren als optimale broedplaats. Er wordt vooral gedacht aan kleine knaagdieren zoals woelmuizen of mollen, maar ook aan vogels. Kevermeesters die hebben gevonden wat ze zoeken, trekken vrouwtjes aan die klaar zijn om te paren. Het gevierde verkeringsritueel heet Sterzeln. Het mannetje strekt verleidelijk zijn achterwerk in de lucht en wiebelt er veelbelovend mee. Als er concurrerende mannetjes verschijnen, aangetrokken door de geur van aas, zullen er territoriale gevechten ontstaan om de eigendomsrechten te verduidelijken. Vrouwelijke doodgravers zijn echter welkom en worden niet aangevallen.
Eieren paren en leggen
Onmiddellijk na het paren graven de aanstaande keverouders een holte onder het karkas, dat vervolgens begint te zinken. Na zes uur bevindt het dierenlijk zich al onder de grond en na 30 uur heeft het zijn definitieve positie in de crypte bereikt. Tijdens dit werk worden haren of veren verwijderd en krijgt het aas een bolvorm.
Vanaf de crypte graaft het vrouwtje een moedertunnel en legt daarin de eieren. Het leggen van eieren vindt nooit rechtstreeks in het aas plaats. Het lieveheersbeestje eet dan een krater in het karkas op, de zogenaamde eetkrater. Hier wacht het vrouwtje geduldig tot de eerste larve uitkomt.
Larven uitkomen en broedzorg
Karkassen dienen als voedsel- en broedplaats
Binnen een paar uur komen de larven uit de eieren en dwalen feilloos naar hun moeder. Ter oriëntatie heeft ze de broedplaats zorgvuldig gemarkeerd met geuren. Tijdens de eerste twee vervellingen worden de nakomelingen door beide ouders mond-op-mond gevoed. Na de tweede vervelling hebben de larven voldoende sterke monddelen om zich met het karkas te voeden. Bovendien blijft de voeding voldoen aan de hoge energiebehoefte van de snelgroeiende larven. De larvale ontwikkeling, met in totaal drie vervellingen, strekt zich uit over een periode van 4 tot 6 dagen, nauw begeleid door de intensieve broedzorg van de volwassen kevers.
De larven verlaten vervolgens de broedplaats om zich op enige afstand in de grond te graven en daar te verpoppen. Nog eens 14 dagen gaan voorbij totdat de voltooide grafgraafkevers hun popwieg verlaten. Het enige dat overblijft van het karkas is een lege schaal.
Tip
Gravedigger-kevers zijn echte babbelaars. De kevers communiceren voortdurend met behulp van tjilpende geluiden tijdens het inspannende werk van het begraven van een karkas en de slopende verzorging van het kroost. Iedereen die met open oren door de natuur wandelt, heeft een goede kans om naar grafgravende kevers te luisteren en ze aan het werk te bewonderen.
Dream Team of the Forest – Doodgravers en mijten
Gravedigger-kevers krijgen een voordeel ten opzichte van voedselconcurrenten door hun prooi met gecombineerde kracht te begraven. Dit proces duurt lang, wat vliegen gebruiken om hun eieren op het karkas te leggen. Dit is waar mijten in het spel komen, met de hulp van slimme doodgravers om de concurrentie te dwarsbomen. Het volgende overzicht vat samen hoe het plan werkt:
- Grafdelverkever snuift dode muis op
- Kever loopt over het karkas en tilt het op om de grootte en het gewicht te controleren als mogelijke broedplaats
- Mieten brachten verandering van de kever naar het karkas met zich mee om vliegeneieren te vernietigen
Resultaat van deze win-win-symbiose: Mijten kunnen door de kevertaxi gemakkelijk naar de voedselbron worden getransporteerd. Er ontwikkelen zich geen vraatzuchtige maden op het karkas en de keverlarven eten de voorraden op.
In de volgende video kun je in indrukwekkende beelden zien hoe een doodgraver met zwarte hoorns mijten als passagiers naar het aas vervoert.
Schwarzhoerniger Totengraeber (Nicrophorus vespilloides)
Ingenieuze conservering – doodgraverkever vertraagt de ontbinding
Het inzetten van mijten als schoonmaakploeg tegen vliegeneieren is voor de doodgraverkever niet voldoende om de broedkamer te beschermen. Om de ontbinding te vertragen, wordt het karkas vakkundig voorbereid. De slimme kevers hebben hun eigen conserveermiddelen aan boord, zo ontdekten nieuwsgierige entomologen van het Max Planck Instituut in Jena.
Een dierlijk lijk dat van haar is ontdaan en tot een balletje vlees is verwerkt, krijgt een speciale behandeling met afscheidingen. Deze cocktail zorgt ervoor dat de kweekkamer langer meegaat. Tijdens dit proces bedekken doodgravers het voedsel met een laagje bacteriën en gist. De antimicrobiële stof wordt geproduceerd in de darmen van de aaskevers en op het karkas gespoten. Hierdoor vertraagt de afbraak, blijven belangrijke voedingsstoffen behouden en wordt de vorming van giftige karkasstoffen voorkomen.
Veelgestelde vragen
Er loopt een doodgraverkever door mijn appartement. Wat te doen?
Je hoeft je geen zorgen te maken, want de kever is net de weg kwijt. Neem de onvrijwillige gast levend gevangen. Idealiter heeft u hiervoor een levend insectenvangapparaat bij de hand. Je kunt jezelf ook bewapenen met een glas en een stuk karton. Plaats het glas over de kever. Duw het karton langzaam onder het glas, draag de glazen gevangenis en zijn gevangenen naar buiten en laat de doodgraver de vrijheid in.
Zijn het begraven van kevers giftig voor mensen of huisdieren?
Gravedelkevers zijn niet gevaarlijk voor mens of dier
Nee, doodgraverkevers vormen geen gevaar voor mensen of huisdieren. De kevers bijten niet en hebben geen angel. Integendeel, aaskevers maken zichzelf nuttig als gezondheidspolitie omdat ze kadavers van dieren opruimen en rottend plantaardig materiaal eten. Daarnaast jagen doodgravers op andere insecten en larven, waaronder een aantal bijtende en stekende plagen.
Hoe ziet een doodgraverkever eruit?
Een doodgraverkever is 12 tot 22 cm lang. Het langwerpige ovale lichaam is zwart. De dekselvleugels zijn versierd met twee brede, oranjegele dwarsbanden met een zigzagvormige rand. De vleugeldekveren, halsschild en buikranden zijn behaard lichtgeel. De kleur van de antenneknuppels verschilt per soort, bij de zwarthoornige doodgraver (Nicrophorus vespilloides) zijn de antennes egaal zwart. De gewone graafkever (Nicrophorus vespillo) en de zwarte graafkever (Nicrophorus humator) hebben roodoranje antennes.
Welke lagere classificatie van doodgraverkever is er?
Het geslacht van de doodgraverkever wordt wereldwijd vertegenwoordigd door 70 soorten. De drie soorten die voor Europa als lagere classificatie vooral relevant zijn, zijn de gewone doodgraver (Nicrophorus vespillo), de zwarte doodgraver (Nicrophorus humator) en de zwarthoornige doodgraver (Nicrophorus vespilloides). De grootste inheemse grafdelversoort genaamd Nicrophorus germanicus, met een lichaamslengte tot 30 millimeter, wordt zelden gevonden.
Waar kun je grafgravende kevers vinden?
Gravedelkevers zijn overal aanwezig waar dode kleine dieren rondslingeren. De karkassen zijn het gemakkelijkst te begraven in losse bosgrond om te gebruiken als broedkamer en voedselbron. De beste kansen om de unieke aaskevers te ontmoeten zijn in het bos, bij voorkeur aan de zonnige rand van het bos.
Tip
Voorbeeldig teamwerk onder grafgravende kevers gaat verder dan liefdevolle broedzorg. Onderzoekers van de American National Academy of Sciences hebben waargenomen dat ouderloze, begraven keverlarven stevig bij elkaar blijven. Als geen van beide ouders het eten hapklaar serveert, werken de larven samen om het vlees te verwerken totdat het geschikt is voor consumptie. Het zijn niet alleen de biologische broers en zussen die profiteren van deze fenomenale samenwerking. Verlaten larven van naburige grafdelversfamilies worden ook in het team geïntegreerd.